(Ochrona przyrody), to obumarłe drzewa i ich części oraz martwe części żywych drzew.
Pojęcie „martwe drewno” jest kalką językową angielskiego terminu „dead wood” używanego również w anglojęzycznych opracowaniach naukowych. Jest to jednak określenie wyjątkowo niezręczne, gdyż drewno z natury jest już martwym kawałkiem tego, co wcześniej było drzewem. Trudno jednak w trafny sposób oddać znaczenie tego zwrotu, który odnosi się do roli w ekosystemie zarówno drzew martwych, ale jeszcze stojących, rozkładających się kłód leżących na dnie lasu, pniaków, jak i gałęzi. Przy całej zatem świadomości niezręczności tego pojęcia, jest ono używane w Polsce zarówno w języku potocznym jak i w opracowaniach naukowych. Pojęcie martwego drewna w znacznym stopniu pokrywa się również z ang. terminem coarse woody debris (CWD) używanym w odniesieniu do stojących i leżących pni drzew, kawałków drewna, dużych gałęzi i grubych korzeni. Typowa minimalna średnica CWD w zależności od literatury wynosi od 2,5 do 15 cm.
Obecność w lesie rozkładającego się drewna jest dziś powszechnie przyjmowana jako ważny wskaźnik „jakości ekosystemu leśnego”, pozytywnie skorelowany z poziomem związanej z nim różnorodności biologicznej. Ilość martwego drewna dłuższego niż 2 m i grubszego niż 10 cm na hektar lasu została przyjęta w ramach Międzynarodowej Konferencji na rzecz Ochrony Lasów w Europie (MCFPEE) jako jeden z tzw. paneuropejskich wskaźników zrównoważonej gospodarki leśnej.

 

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Marek Maciantowicz

 

Publikacje powiązane tematycznie

Gutowski J. M. (red.), Bobiec A., Pawlaczyk P., Zub K. 2004. Drugie życie drzewa. WWF Polska, Warszawa–Hajnówka
Stokland J.N., Siitonen J., Jonsson B. G. 2012. Biodiversity in Dead Wood. Cambridge University Press
Harmon M. E., Franklin J. F., Swanson F. J., Sollins P. i inni. 1986. Ecology of Coarse Woody Debris in Temperate Ecosystems. Advances in Ecological Research 15: 133 – 302.